Co nas śmieszy? Teorie humoru w historii filozofii

Prof. ucz. dr hab. Magdalena Płotka

  • 23.05.2022
  • 6.06.2022

Część 1: Dlaczego pewne rzeczy nas śmieszą? Co ten śmiech wywołuje? Na pierwszym spotkaniu realizującym temat teorii humoru przyjrzymy się dwóm teoriom humoru: teorii wyższości oraz teorii ulgi. Teoria wyższości powstała już w starożytności, teoria ulgi – w okresie historii filozofii nowożytnej. Omówimy najważniejsze twierdzenia każdej tych teorii i odpowiemy na pytania: dlaczego śmieszy nas niezdarność Charliego Chaplina? Dlaczego dostajemy napadów niepowstrzymanego śmiechu po stresującym egzaminie?

Część 2: Na drugim webinarium z tematyki teorii humoru przyjrzymy się teorii niezgodności. Teoria ta powstała w epoce filozofii nowożytnej, ale doczekała się wielu zwolenników współcześnie. Immanuel Kant pomoże nam zrozumieć dlaczego śmieszą nas skecze Monty Pythona, Soren Kierkegaard pokaże związek humoru i śmiech z religijnością, a na samym końcu współcześni filozofii z Danielem C. Dennettem na czele wyjaśnią dlaczego ludzki mózg w wyewoluował zdolność do śmiechu.

  • N. Carroll, Humor. Krótkie wprowadzenie, tłum. Jan Halbersztat, Wydawnictwo Uniwersytetu Łódzkiego, Łódź 2018.
  • M. M. Hurley, D. C. Dennnett, R. B. Adams, Jr., Filozofia dowcipu. Humor jako siła napędowa umysłu, tłum. Rafał Śmietana, Copernicus Center Press, Kraków 2016

prof. ucz. dr hab. Magdalena Płotka – wicedyrektor Instytutu Filozofii UKSW, pochodzi z Pomorza, historyk filozofii, specjalizuje się w filozofii starożytnej i średniowiecznej. Studia magisterskie odbyła na Uniwersytecie Gdańskim, doktorat i habilitację na Uniwersytecie Kardynała Stefana Wyszyńskiego. Naukowo zajmowała się semantyką średniowieczną i średniowieczną filozofią języka, a także historią filozofii staropolskiej. Obecnie realizuje projekt dotyczący historii problemu przyjemności i humoru w filozofii średniowiecznej.

Szczytem wszystkiego, co można osiągnąć, jest filozofia. Nie dla zysku, ani honoru, ani sławy, ale dla samej prawdy. To jest cel życia, jego największy dar.

Arystoteles